సంలేఖ మొబైల్ రింగయింది. స్క్రీన్ మీద జయంత్ నెంబర్ వుంది. ఆ నెంబర్ చూడగానే సంలేఖ గుండెలో చిన్న తొట్రుపాటు. ఆనందం, ఆత్మీయత కలబోసుకున్న మరింత చిన్న ఉలికిపాటు. చాలారోజుల తరువాత వస్తున్న ఫోన్ అది. ఇప్పుడు ఎంత ప్రేమతో, ఎంత లాలింపుతో పలుకుతుందో అతని గొంతు. వెంటనే వినాలని ఆశగా వుంది. ఏ స్త్రీకైనా … Continue reading →
“అపార్ట్ మెంట్ ఎందుకవుతుంది బాబూ! సమాధినే! కాకపోతే మీ పెద్దనాన్న గారికి అంత ఘనంగా కుదురుతోంది. ఇదంతా ఆయన తెలిసో తెలియకో చేసిన మంచి పనుల ఫలితమేనయ్యా! లేకుంటే తల్లిదండ్రులతో అవసరం తీరాక వాళ్లకి అన్నం పెట్టాల్సి వస్తుందని గుట్టుగా యాక్సిడెంట్లు చేయించి చంపే కొందరు కొడుకులున్న ఈ రోజుల్లో మీ పెద్దనాన్న కడుపున ఆ … Continue reading →
“అరుదుగా చేస్తారు కాబట్టే ఇదెంతవరకు అవసరం అని సమాధి కట్టాక ఎవరైనా ప్రశ్నిస్తారేమో?” అనుమానంగా అడిగింది. “ఇది అవసరం కాదు. ఒక జ్ఞాపకం. తండ్రి జ్ఞాపకాన్ని సమాధి రూపంలో పదిలపరచుకోవటం” అన్నాడు. “అదికాదు దిలీప్! మా పెద్దనాన్నకి, పెద్దమ్మలకి సమాధులు లేవు. వాళ్ల కొడుకులు, కూతుళ్లు డబ్బులున్నప్పుడల్లా బంగారం కొని లాకర్లలో దాచుకుంటుంటారు. పొలాలు కొంటుంటారు. … Continue reading →
సంలేఖ బాధ ఇంకా పెరిగింది. ఆమె దాన్ని దిగమింగి ఏదో మాట్లాడబోయేలోపలే దిలీప్ మాట్లాడాడు. “లేఖగారు! మనం ప్రేమించినవాళ్లకంటే మనల్ని ప్రేమించినవాళ్ల దగ్గర మన జీవితం బావుంటుందంటారు. అది ఎంతవరకు సరియైనదో నాకు తెలియదు. కానీ మీకు జయంత్ అంటే ప్రాణం. అతన్ని మీరు భరిస్తారు. ఆ నమ్మకం నాకుంది. కానీ మీకూ ఫీలింగ్స్, ఎమోషన్స్ … Continue reading →
“సరే! లేఖా! ఈ పని ఎవరు చేసినా పుణ్యమే అని నీకు చెప్పాను. నువ్వూ ఒక ఇంటి కోడలివి కాబట్టి ఇలాంటి స్వతంత్ర నిర్ణయాలు తీసుకోవడం కష్టంగానే వుంటుంది. అయినా ఈరోజుల్లో కొడుకులే కట్టించడం లేదు. ఆడపిల్లవి నువ్వేం కట్టిస్తావ్ లే. ఏదో మన తృప్తికోసం ఇంతసేపు మాట్లాడుకున్నాం” అన్నాడు. “మీ మాటలు వృధా గా … Continue reading →
ఆమె కాదన్నట్లు తలవూపింది. “మరింకేంటి? ఆడవాళ్లు ఇలాంటి పనులు చెయ్యకూడదేమోనన్న సందేహమా? లేక చెయ్యలేనేమో నన్న భయమా?” అన్నాడు. ఆమె తలెత్తి మాష్టారి వైపు చూడలేదు. “అలా ఆలోచించకమ్మా! ఇప్పుడు అలాంటి అనుమానాలేం లేవు. పరిస్థితుల వల్ల చాలా మార్పులు వస్తున్నాయి. నువ్వు తలచుకుంటే ఏదైనా చెయ్యగలవు” అన్నాడు. సంలేఖ మాట్లాడలేదు. “చూడమ్మా! ఇప్పుడు కొన్నిచోట్ల … Continue reading →
మధ్యాహ్నం అన్నం తిన్న తరువాత… విరామ సమయంలో పొలంలో పనిచేసే ఆడవాళ్లు కొందరు ఆమెకి దగ్గరగా వచ్చి కూర్చుంటారు. రాఘవరాయుడుతో ఎంత ఆత్మీయంగా మాట్లాడతారో సంలేఖతో కూడా అలాగే మాట్లాడుతుంటారు. “నువ్వొచ్చాక ఈ చుట్టూ పరిసరాలకే కళ వచ్చిందమ్మా!” అంటుంటారు. సంలేఖ వాళ్ల చేతుల్ని తన చేతిలోకి తీసుకొని ప్రేమగా స్పర్శిస్తుంది. . “ఆ మట్టిచేతుల్లో … Continue reading →
సంలేఖ ఎన్నో జీవితాలను పాత్రలుగా మలచి రాయడం వల్లనో, నడుస్తున్న చరిత్రను చూస్తున్నందువల్లనో తెలియదు కాని మౌనంగా వుంది. సులోచనమ్మ మానసిక స్థితి అయితే అగమ్యగోచరంగా వుంది. సంలేఖ తల్లిని చూసి, ఆమె పడుతున్న నరకయాతనను అర్థం చేసుకొని “నువ్వు మరీ ఇంత నిర్మొహమాటంగా, మనసులు చిట్లిపోయేలా మాట్లాడతావని అనుకోలేదు వదినా!” అంది. “ఏదైనా ముందే … Continue reading →
సంలేఖ ఉదయాన్నే సిరిమల్లె చెట్టు కింద కూర్చుని ఆలోచిస్తోంది. తిలక్ మాటలు, రాజారాం నిర్ణయం ఒకదాని వెంట ఒకటి గుర్తొస్తున్నాయి. అంతలో “లేఖా!” అంటూ తల్లి పిలవగానే తిరిగి చూసింది సంలేఖ. “ఏంటమ్మా! అంత దీర్ఘంగా ఆలోచిస్తున్నావ్! నాన్నగారికి సమాధి కట్టించాలనేగా. ఇవిగో! నా చేతులకి నాలుగు బంగారు గాజులు వున్నాయి. వీటిలో రెండు అమ్ముకుంటే … Continue reading →
“నాకు అప్పులున్నాయి. వాటిని తీర్చుకోవాలి. ‘అప్పులెక్కువా? తండ్రి సమాధి ఎక్కువా?’ అని అడక్కు ఆమాటకొస్తే అప్పులే ఎక్కువ. అవి తీర్చలేకపోతే వాళ్లు నన్ను తరిమి తరిమి కొడతారు. నాన్న నన్ను కొట్టడు. అసలాయన ఎక్కడున్నాడు నన్ను కొట్టటానికి? సమాధి కట్టించినా ఆయనొచ్చి చూస్తాడా? చస్తాడా?” అన్నాడు. సంలేఖ కి పట్టరాని కోపం వచ్చింది. తిలక్ వైపు … Continue reading →
